نامه سرکُشاده

به سازمان ملل متحد،

به کشورهای ضامن «سازشنامه عمومی استقرار صلح و رضائیت ملی در تاجیکستان»: فدراسیون روسیه، جمهوری قزاقستان، جمهوری ازبکستان، جمهوری ترکمنستان، جمهوری قرغیزستان، جمهوری اسلامی پاکستان، جمهوری اسلامی افغانستان و جمهوری اسلامی ایران،

از سوی پیمان ملی تاجیکستان، ائتلاف احزاب و گروههای اپوزیسیون تاجیکستان.

عالی‌جنابان!

با عرض درود،

آگاهید که در ماه ژوئن سال 1997 با میانجیگری سازمان ملل متحد و کشورهای مذکور، میان حکومت تاجیکستان به ریاست «امامعلی رحمان» و اتحاد نیروهای اپوزیسیون تاجیک (انات) به رهبری مرحوم استاد سید عبدالله نوری، «سازشنامه عمومی استقرار صلح و رضایت ملی در تاجیکستان» به امضا رسید.

و همچنین، شما به عنوان ضامن اجرای محتوای این سند بین‌المللی، نیک آگاهید که «انات» برای تحقق صلح و برقراری آرامش در کشور عزیزمان، نیروهای مسلح خود را وادار به گذاشتن سلاح به زمین و فرمانبرداری از تمام آنچه حکومت و رئیس جمهور تاجیکستان، «امامعلی رحمان» می‌خواهد، نمود. و نیز همه شروط حکومت از جمله، بقای «امامعلی رحمان» به عنوان رئیس جمهور تاجیکستان تا یک مدت زمانی را پذیرفت، تا با فراهم آمدن زمینه مساعد، هم انتخابات پارلمان و هم انتخابات ریاست جمهوری به صورت آزاد و شفاف و با نظارت تمام اطراف یعنی هم «انات» و هم کشورهای ضامن برگزار و منتخبان مردم در پارلمان و نیز در رأس حکومت تاجیکستان قرار بگیرد.

ولی با کمال تأسف، «امامعلی رحمان» نه تنها به محتوای سازشنامه عمل نکرد، بلکه بعد از گذشتن زمانی کوتاه، شروع به حذف و از بین بردن رهبران و افراد وابسته به «انات» نمود. و نه تنها نیروهای اپوزیسیون را، بلکه همرزمها و همراهان خود از «جبهه خلقی» را نیز که در واقع او را به قدرت رسانده بودند، از بین برد. اینها همه مستند است و در رسانه‌ها آمده و ما در این نامه به خاطر طولانی نشدن، فقط به اشاره‌ به کلیات آن حادثه‌های تلخ بسنده کردیم. و اطمینان داریم، شما — کشورهای ضامن اجرای «سازشنامه عمومی استقرار صلح و رضایت ملی در تاجیکستان»، به آنها آگاهید.

بلی، همه این اتفاقات تلخ در پیش چشمان شما — ضامنها اتفاق افتاد و شما متأسفانه واکنشی به آنها نکردید. بلکه برعکس، احیاناً بر «انات» فشار وارد کردید که شروط «امامعلی رحمان» را بپذیرد. این موضع شما، خصوصاً موضع کشورهای تأثیر‌گذار مثل فدراسیون روسیه و جمهوری اسلامی ایران، به «امامعلی رحمان» این باور را داد که هر کاری که دلش می‌خواهد، بکند. او اطمینان نمود که احدی مانع سر راه او در حذف رقیبانش از صحنه سیاسی تاجیکستان نمی‌شود، بلکه برعکس به این کارهای وی راضی هستند.

سرانجام، در سال 2011 «امامعلی رحمان» و یک عده انگشت‌شمار از همراهانش، سند سری معروف به 32-20 را که علی‌رغم اراده «رحمان» رسانه‌ای شد، پذیرفت. «امامعلی رحمان» در این سند ننگین در واقع نقشه راه حذف کلی رقیبان خود از متن جامعه تاجیکستان را ترسیم کرده است. بر اساس همین سند بود که اول فعالیت حزب نهضت اسلامی را — که حزب اساسی و محوری در «انات» بود — منع و سپس رهبران و اعضای آن را بدون انجام محاکمه عادلانه وارد زندان کرد. و عجیبش آن است که نه تنها رهبران و فعالان نهضت را، بلکه وکیلان مدافع آنها را نیز به زندان ‌افکند.

«امامعلی رحمان» همه این جنایتها را فقط به خاطر تضمین بقای خود بر قدرت و نیز میراثی کردن آن و نشاندن یکی از فرزندانش بر عرش حکمرانی در تاجیکستان نمود. تکرار می‌کنیم، همه این جنایتها در پیش چشمان شما — کشورهای ضامن صلح در تاجیکستان و با آگاهی کامل شما صورت گرفتند و شما هیچ چیزی نگفتید.

آخرین کاری که به نظر «امامعلی رحمان» انجام آن برای تضمین میراثی و خانوادگی کردن قدرت در تاجیکستان ضرورت داشت و مانع از تحقق آرزوهایش بود، این تسلیم بی چون و چرای مردم ولایت مختار کوهستان بدخشان است. و با اینکه مردم این منطقه قانونمدارترین مردم تاجیکستان بوده و سعی کرده‌اند، تمام حرکات و سکناتشان در چارچوب قانون اساسی تاجیکستان باشد و اساساً، فرهنگ قانونمداری با خون و پوست و این مردم عجین است، با این همه، «رحمان» به آنجا حمله نظامی کرد.

طبق اخبار رسمی، در عملیاتی که در هفته گذشته «امامعلی رحمان» در این منطقه امن و آسایشته انجام داد، 21 کس کُشته و صدها نفر دیگر زخمی شده‌اند. بنا بر اخبار رسانه‌ها، شمار واقعی قربانیان زیاد است. طبق گزارشها، وضعیت در ناحیه «روشان» پس از آن پیچیده شد که گروهی از ساکنان به خیابان‌ها برآمده، راه نظامیان را از «دوشنبه» به طرف «خاروغ» بستند. مقامات در تاریخ 18 می گفتند، در آنجا عملیات «ضد تروریستی» می‌گذرانند و ناراضیان را به داشتن سلاح و مهمات متهم کردند. بر پایه اخبار، مردم می‌گویند، هیچ اسلحه‌ای نداشتند و به پشتیبانی حق خود و پیشگیری از درگیری بیشتر در «خاروغ» راه را بستند. مردم می‌گویند، آنها «زیر ترس و فشار روانییند و بیشتر برای پیدا کردن نزدیکانشان مشکلی دارند». در روزهای عملیات، دهها نفر بازداشت شدند و نزدیکانشان از سرنوشت آنها درک ندارند. از بس که همچنان اینترنت نیست و علاقه مابیلی هم درست کار نمی‌کند، ساکنان از خارج کشور برای تماس با پیوندان مشکل دارند.

لازم به ذکر است که در پاییز سال پیشین (2021) نیز نیروهای وابسته به «رحمان» 3 شهروند این منطقه را کُشت و 17 نفر را زخمی نمود.

پیمان ملی تاجیکستان به عنوان وارث «انات»، از کشورهای ضامن اجرای «سازشنامه عمومی استقرار صلح و رضایت ملی در تاجیکستان» و به خصوص سازمان ملل متحد تقاضا می‌کند، به تعهدات خود عمل و مانع ادامه‌ نسلکُشی «رحمان» و جنایتهای او شوند.

ما به صورت جد از طرفهای ضامن تقاضا می‌کنیم، این بار تنها به «توصیه» و «صادر کردن بیانیه» و «اظهار تأسف» از آنچه در کشور عزیز ما، تاجیکستان در حال وقوع است، بسنده نکنند، بلکه با اقدامهای عملی، مانع ادامه‌ فاجعه در تاجیکستان شوند.

به امید پیروز‌ی عقل و منطق!

با تشکر،

پیمان ملی تاجیکستان

21. 05. 2022